fbpx

cieśnia nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka to często występująca neuropatia obwodowa kończyny górnej związana z uciskiem nerwu pośrodkowego, przebiegającego razem ze ścięgnami mięśnia zginacza palców w tzw. kanale nadgarstka. Ucisk najczęściej spowodowany jest zwężeniem światła kanału nadgarstka i zaburzeniem w jego ukrwieniu i odżywieniu. Kanał ten to niewielki kostny tunel otoczony i wzmocniony więzadłami, w którym, jeżeli dojdzie do wzrostu ciśnienia, prowokuje wystąpienie zespołu. Choroba dotyczy osób pomiędzy 30-60 rokiem życia. Częściej występuje u kobiet, ale pojawia się też bez względu na płeć, u osób z otyłością, zaburzeniami hormonalnymi oraz wykonujących pracę siedzącą.

Objawy cieśni nadgarstka

Pierwsze objawy choroby występują sporadycznie i są słabo nasilone, w związku z czym pacjent najczęściej nie podejrzewa jeszcze żadnej choroby. Wraz z upływem czasu i utrzymującym się uciskiem objawy przybierają na sile i utrudniają codzienne funkcjonowanie.

Do charakterystycznych objawów zespołu cieśni nadgarstka należą:

  • uczucie mrowienia i drętwienia w obrębie 1,2, 3 i połowy 4 palca,
  • głęboki, pulsujący ból dłoni i przedramienia,
  • osłabienie czynności chwytnych dłoni,
  • trudności w wykonywaniu precyzyjnych ruchów,
  • ograniczenie ruchomości w stawie nadgarstkowym i palcach,
  • osłabienie siły mięśniowej,
  • zaburzenia czucia.

Dolegliwości te występują podczas wykonywania pracy manualnej dłońmi i ustępują po jej zaprzestaniu. Dodatkowo nasilają się w nocy, zaburzając sen. Nieprzyjemnego uczucia cierpnięcia i mrowienia można chwilowo pozbyć się podczas ruchu szybkiego potrząsania ręką, przypominającego „strzepywanie” termometru.

Co jest przyczyną cieśni nadgarstka?

Zespół cieśni kanału nadgarstka może przybierać postać ostrą i przewlekłą. W pierwszym przypadku przyczyną jego powstawania jest uraz mechaniczny lub choroby naczyń w okolicy nadgarstka. Postać przewlekła występuje podczas stałego i powtarzającego się przez dłuższy czas ucisku nerwu pośrodkowego. Powstały ucisk zwiększa ciśnienie w kanale nadgarstka, wywołując wspomniane objawy.

Choroba najczęściej związana jest z charakterem wykonywanej pracy, zwłaszcza manualnej dłońmi np.:  pisania na klawiaturze komputera, gry na fortepianie, składania drobnych elementów, robienia na drutach, szycia. W przypadku występowania choroby wśród pracowników biurowych, do nasilenia procesu przyczynia się nie sama praca przy komputerze, ale niewłaściwe usytuowanie myszy komputerowej, zły kąt nachylenia klawiatury oraz niewłaściwe ułożenie rąk na blacie biurka.

Wśród innych czynników wywołujących zespół występują:

  • guzy,
  • gangliony,
  • blizny,
  • wrodzone anomalie w budowie anatomicznej stawu,
  • stany zapalne,
  • dna moczanowa.

Objawy choroby znacznie ograniczają sprawność dłoni, co uniemożliwia wykonywanie czynności domowych, pracę zawodową i często są przyczyną trwałej niepełnosprawności. Dodatkowo obniżają jakość życia, wpływają na stan psychiczny i są przyczyną absencji w pracy.

Jak rozpoznać zespół cieśni nadgarstka?

Aby dobrze zdiagnozować zespół należy przeprowadzić odpowiednie badania obejmujące wywiad chorobowy, uwarunkowania genetyczne, rodzaj wykonywanej pracy, styl życia, badania neurofizjologiczne (EMG), obrazowe (RTG lub MR) oraz testy prowokacyjne (test: Tinela, Phalena, Durkana). Celem testów, jest prowokowanie objawów dla potwierdzenia bądź wykluczenia zespołu.

Na czym polega leczenie?
Wybór metody leczenia zależy od przyczyn, nasilenia objawów, stopnia uszkodzenia nerwu pośrodkowego i decyzji pacjenta. Najczęściej stosowanymi metodami w lekkim i średnim stopniu zaawansowania zmian są farmakoterapia i fizjoterapia, a w ramach terapii uzupełniającej unieruchomienie z zastosowaniem różnych form zaopatrzenia ortopedycznego. Leczenie operacyjne, chociaż daje długotrwałą poprawę,  stosuje się w ostateczności przy ciężkim przebiegu choroby i dużym nasileniu objawów.
W ramach fizjoterapii stosuje się:

  • kinezyterapię (leczenie ruchem) z zastosowaniem ćwiczeń rozciągających i neuromoblizacją nerwu pośrodkowego,
  • terapia manualna (mobilizacja kości nadgarstka)
  • techniki rozluźniania mięśniowo-powięziowego,
  • kinesiotaping,
  • masaż funkcjonalny.

Podsumowanie

Ze względu na większe predyspozycje do występowania zespołu cieśni nadgarstka wśród osób spędzających wiele godzin przy biurku, przed komputerem, ważne jest, dla zrównoważenia bezruchu, wprowadzenie odpowiedniej ilości ruchu. Jego zadaniem jest zachowanie odpowiedniej elastyczności ścięgien, więzadeł i mięśni oraz powięzi całej kończyny górnej, a także okolicy odcinka szyjnego kręgosłupa, gdzie nerw pośrodkowy ma swój początek.

 

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *