fbpx

Stabilizacja centralna i obwodowa

Układ mięśniowy człowieka można podzielić na wiele sposobów. Jednym z nich jest podstawowy jest podział pod względem pracy mięśniowej. Istnieją mięśnie fazowe – silne w skurczach i rozkurczach, słabe natomiast w napięciu ciągłym (większość najpopularniejszych mięśni np. dwugłowy, trójgłowy – ćwiczymy je głównie wykonując ćwiczenia siłowe i wytrzymałościowe). Drugim typem są mięśnie stabilizujące, słabe w pojedynczych skurczach (głównie z racji swej wielkości), aczkolwiek wytrzymałe w skurczach ciągłych. Wykorzystujemy je głównie do kontroli ruchu. Przykładowo mięsień zębaty przedni stabilizuje łopatkę nastawioną na działanie sił zewnętrznych  (“utrzymuje” ją w miejscu) – dobrym przykładem będzie zapewnienie jej stabilności podczas “tureckiego wstawania”, czy też podtrzymywanie tacy z ciężkimi daniami trzymanej przez kelnera.

Sama stabilizacja dzieli się głównie na obwodową, dotyczącą kończyn i centralną – dotyczącą tułowia, tzw. CORE. Przykład z kelnerem podany powyżej jest typem stabilizacji obwodowej dla kończyny górnej. Ćwiczenia na BOSU lub na beretach sensomotorycznych są przykładami jej ćwiczenia, z tym jedynie, że dla kończyn dolnych. Wspomniana wyżej stabilizacja jest więc umiejętnością odpowiedniej kontroli ruchu kończyn. Obecnie oprócz samej kontroli wykorzystuje się ją również do korekcji, głównie koślawości lub szpotawości kolan, bądź protrakcji (potocznie mówiąc – wysuwania do przodu) barku,  co w dzisiejszych czasach jest poważnym zaburzeniem wykrywanym u wielu osób.

Stabilizacja centralna to cały szereg mięśni (m.in. wielodzielny, poprzeczny brzucha, przepona), połączonych w jeden system, mający za zadanie utrzymać kręgosłup w odpowiedniej pozycji zarówno podczas treningu, jak i w czasie siedzenia lub stania. Pozwala to odpowiednio rozłożyć siły działające na kręgi i zminimalizować ich obciążenie. Przydaje się to nie tylko w biurze przed komputerem, ale przede wszystkim podczas wysiłku fizycznego. Podczas ćwiczeń z obciążeniem system ten jest szczególnie ważny, ponieważ siły działające na kręgosłup są nawet kilkunastokrotnie większe. Stabilizacja centralna pozwala więc nie tylko skorygować wzorzec ruchu, ale i zoptymalizować go oraz zabezpieczyć organizm przed urazami. Zwiększenie świadomości własnego ciała, poznanie jego działania oraz sposobów i zasad odpowiedniego wykonywania ruchów – tym, podsumowując, jest stabilizacja.